Ik ben de moeder waarover jullie praten maar er is zoveel wat je niet ziet

Het is makkelijk oordelen, over andere moeders die het schijnbaar zo goed voor elkaar hebben, vindt Tanya Sharma. Moeders zoals zij, bijvoorbeeld, met gezonde kinderen, een eigen bedrijf en flexibele uren. Maar niemand ziet wat dat werkelijk inhoudt, of hoe ze dat heeft bereikt.

Ze voelt de blikken, schrijft Tanya op ScaryMommy, elke ochtend dat ze haar bijna tienjarige tweeling naar school brengt, en elke twee middagen per week waarop ze niet naar de buitenschoolse opvang hoeven. ‘Ik ben de moeder over wie iedereen praat’, denkt ze.

‘Wanneer ik ’s ochtends op hakken en in de make-up de klas inloop, zien buitenstaanders geen vrouw die uit het niets een bedrijf heeft opgebouwd. Die vijf jaar worstelde om zwanger te worden, zich als één van de weinige donkere vrouwen staande probeert te houden in een mannenwereld, en ’s avonds laat doorwerkt omdat haar werk dat nu eenmaal van haar vraagt. Ik krijg op de twee dagen dat ik thuis ben voor mijn kinderen meer werk voor elkaar in vier uur dan de meeste mensen in acht, maar voel me schuldig op de overige drie dagen, wanneer mijn kinderen pas na zessen thuiskomen.’

Vooruit koken op zondag

Mensen zien niet hoe ze op zondagen vijf uur in de keuken staat om vers vooruit te koken voor de komende week, denkt ze. Hoe ze onderweg naar avondverplichtingen in de auto haar werkmail nog beantwoordt en de volgende ochtend om acht uur ’s ochtends al doodmoe in de sportschool staat, omdat dat nu eenmaal het enige moment is waarop ze een gaatje kan vinden in haar agenda.

‘Al die momenten vol onzekerheid en twijfel als moeder, werkgever, echtgenote, dochter, zus en vriendin – die ervaar ik óók’, schrijft Tanya. ‘Anderen roepen wel hoe makkelijk ik het heb, met mijn eigen zaak, flexibele uren en een baan waarin ik dolgelukkig ben, maar niemand ziet wat ik ervoor moest doen om hier te komen.’
 

Respect voor de thuisblijfmoeder

Van fulltime moeder – ‘de zwaarste baan ooit’ – stapte ze over naar fulltime werkgever, toen haar kinderen naar de basisschool gingen. ‘Na vier jaar thuis zijn met mijn tweeling moest ik wel: ik verloor mezelf compleet, als thuisblijfmoeder.’ Het moederschap kwam haar bepaald niet aanwaaien, dus toen ze eindelijk kinderen kreeg, werd dat haar volledige identiteit, legt ze uit.

Diep respect voor vrouwen die dat volhouden, benadrukt ze. Maar degenen onder hen die over haar praten, realiseren zich niet welke weg ze heeft afgelegd, denkt Tanya. Dat ze met de overgave waarmee ze zich in het moederschap stortte, niemand een dienst bewees. ‘Mijn gezin verloor daardoor namelijk de sterke, dynamische vrouw die ik eigenlijk ben’, zegt ze.

Ouderraad

Uiteindelijk is ze een vrouw als iedere andere, wil ze maar zeggen, en ze vindt het belangrijk dat mensen dat zien. ‘Dat ik naast mijn fulltime baan ook voorzitter ben van de ouderraad op school, bijvoorbeeld. En vrijwilligerswerk doe voor ouders die het moeilijker hebben dan ik. Mijn schijnbaar perfecte en makkelijke leven is me niet zomaar overkomen; daar heb ik keihard voor gewerkt.’ Net zoals andere moeders keihard werken voor hún levens. ‘Ik zie dat. Als zij mij echt zouden zien, zouden ze zich realiseren dat onze levens als moeders puntje bij paaltje nauwelijks van elkaar verschillen.’

Bron: KEK mama